Ses Dergi

Sevim, solgun yüzünün camdaki donuk yansımasına baktı. O sırada eşi Besim mutfağa girdi. “Masa hazır, çocuklar birazdan gelecek. Gel, otur dinlen biraz,” dedi. Başını iki yana salladı, “Sağ ol ama keşke çağırmasaydın. Sürünüyorum, hiçbir şeye faydam yok” “Olur mu? Tam da bu yüzden çağırdım. Azıcık enerjin değişir, kendini hatırlarsın.”  Sandalyeye otururken içini çekti “Yeni evliler ilk yılbaşlarını gönüllerinin istediği yerde kutlasalardı keşke,” dedi Sevim. Besim keyifle

“Çantasını omzuna attı, trene atladı.” Bu cümleden yola çıkarak bir öykü yazacaksın.  Bilgisayarda yeni bir dosya açıyorsun.  Dosyaya ‘Tren’ adını koyuyorsun. Düşünüyorsun. Kadın trenle, sırtına atabileceği küçük, hafif bir sırt çantasıyla nereye gidiyor olabilir? Neden kadın dediğini düşünüyorsun birden. İyi, kadın olsun. Sen de kadınsın. Senin yolculukların hep önceden planlanmıştır. Şimdi planı öykündeki kadın için yapıyorsun. Nereye gidiyor? Trenin nereden kalkacağına kar

Yine odasına kapandı. Çarpılan kapı yüzüne gelmiş gibi irkildi Neriman. Elindeki ütüyü bıraktı. Sakinleşmek için burnundan derin bir nefes aldı. Sıkılı dişlerinin arasından nefesini sesli olarak bıraktı. Saçları havalandı. "Hiçbir şey konuşamıyoruz, ne bir öneri ne bir fikir, hiçbir şey dinlemiyor, kestirip atıyor. Olmadı odasına kapanıyor." Ütü masasına gömleği yerleştirdi. Ütüyü tekrar eline aldı. "Sanki sınava girip iyi puan alamayan biziz. Öyle suçluluk duyuyoruz. Mezuna

-Sen kaç beden giyiyorsun Asuman? -38 Fulya Hanım! Haftalar öncesinde Asuman’a söz vermiştim. Yıllardır dolapta biriken, askılardan taşan, yılda sadece bir kez tozu gitsin diye  kuru temizleme ziyareti için dolaptan çıkan kıyafet yığınını bir dahaki geldiğinde ona verecektim. Dolap da eskiydi, modası geçmişti. Dolabı da versem mi acaba diye içimden geçirdim. Sabah işe gitmeden önce gözüm bir kez daha girişe;  üst üste poşetler şeklinde koyduğum, kızımın tabiriyle “müzelik”

Kalın perdelerin yanlarından sızan ışık, duvardaki fotoğrafların üzerinde yavaşça geziniyordu. Nurhan, ikiye böldüğü patatesi ince tülbentle alnına bağlamış, sol gözünü açmaya zorlayarak gün ışığının aydınlattığı yıllara daldı. Sülalede kimselere nasip olmamış sünnet düğünü, ardı ardına gelen mezuniyet töreni, ilk kep… Her özel an duvardaki çerçevelerde sırayla parlayıp söndü. En çok da yaz kampı dönüşündeki fotoğrafa takıldı gözü. Kavga dövüş izin verdiği kamptan marsık gi

“ Acıktın mı? ” diye seslendi mutfaktan. “ Acıktım tabi ” diye homurdandı adam, “ köfte yap bana. ” “ Şimdi hazırlıyorum yemeği. “ Et...