Henüz küçükken, daha dünyadaki tüm iyi şeylere benzerken, adım 'Zambak' olsun isterdim. Bahçemizin tek süsü zambaklar açınca mor, sarı, beyaz renklerinin hastası olurdum.
Oysa adım Zülbiye'dir, ninemin adı.
Ocakta yanan ateşe dişsiz ağzını havayla doldurarak usulca üfleyerek ateşi körükler, süt taşmasın diye tencerenin başına dikerdi beni. Elimde uzunca bir çöple ateşi canlı tutardım. Tesellim, sıcak süt kaymağı. İçine şeker eklediği kaymağı ödül olarak verirdi.
Günün dar vakti, zambak çiçeklerinden bir ikisini yedim, ağzım dilim mosmor. O ise çok yaşlıydı, her şeye inanmaya hazır, tüm hastalıklardan çok korkan, aslında ürkek bir kadıncağız.
"Bundan böyle süt tenceresinin başına dikme beni," diye inledim. Kapı kolunu bırakıp yıkılıverdim kucağına, daha televizyon falan yoktu, bu ucuz Türk filmi numaralarını nereden biliyorsam.
"İyi, dediğin olsun," dedi, kuru elleriyle alnımı yokladı.
Azıcık titredim, hüzünle süzülerek baktım.
"Adım Zambak artık benim," dedim.
"Eyi, eyi, adımı vermeyin dedimdi zaten," dedi. Sesindeki kırgınlığı, beni kucağından birden bırakıvermesi çok üzüldüğünü gösteriyordu.
"Sıcak süt kaymaklarını sana vermem, artık tencerenin dibini yersin," dedi. Toparlanıp kalksam da iyileştiğime inandıramadım. Süt kaymağından vazgeçemezdim.
İnatçıydı, sertti, azıcık ısrar etsem etimi burar döverdi. Ekşi suratlı bir tilkiye benzerdi. Sivri burunlu, uzun kuşağıyla iyice kabarık kuyruklu.
Naz çekemezdi eski kadınlar, işleri çoktu, o günden sonra zırnık koklatmadı bana, sıcak süt kaymağını hep kendi yedi. Boş ağzının içinde sıcak süt kaymağına karıştırdığı yufkaları çiğnemeden yutardı. Bir daha adımı da söylemedi, çok zorda kaldı mı “Çalı Süpürgesi” derdi.
Ne zaman, dibi tutmuş süt tenceresini, tahta bir kaşıkla sıyırıp yesem, kenara
ayırdığım kaymaktadır gözüm, ninem görüyormuş gibi gizlice bir kaşık atarım ağzıma.
İçerden bağıracak sanki; "Terlik geliyor kafaya, ne tıkırdıyor o mutfak faresi. Aaa! Fare değilmiş bizim Çalı Süpürgesi."
Eser Çelik AVCI
23. 05. 2022 İzmir