Başımı son kez gökyüzüne çevirdim cesaret tazelemek istercesine. Kararsız mıydım? Belki…
Zaten hiçbir zaman kararlı bir kişi olmadım ben, olamadım. Ne ilk görüşte âşık olabilecek ne de girdiğim ilk mağazadan mobilya seçebilecek kadar kendinden emin biriydim. Ben bu ikilemleri hep yaşadım adıma inat. Adım, ninemin adı 'Sebat'.
Kocamı ilk kez pazarın karşındaki manifaturacı dükkânında gördüm. Düğmelerin, pazenlerin, ipliklerin arasında ne kadar da eğreti duruyordu aslında. İstediğim sadece iki fermuar, bir mezura, üç-beş renk de iplikti İsmet amcadan.
Yanındaki yirmi beşlik, yakışıklı sayılabilecek bu delikanlı ile hiçbir ilgim yoktu. En azından benim yoktu. Tüm bu malzemeleri almam için komşumuz göndermişti beni oraya. Meğer İsmet amcanın oğlunu da çağırmışlar beni görsün diye. Bu çöpçatanlık olayında bir anlık bakış bende bir şey ifade etmezken yirmi beşlik kararını çoktan vermişti.
İstemeye geldiklerinde “Bilmem,” diyebildim sadece "Tanımıyorum".
Tanıştırdılar, tanıttılar, tanıdım, sandım. Tam yedi ayımı aldı 'evet' diyebilmem, evlendim.
Çocuk olsun diye beklediler, hemen istemedim, anne olmaya karar veremedim. Sonra benim kararıma kalmadan Rabbim nasip etti, bir kızım oldu. Yavrumla birlikte çiçekler ektim salonumun baş köşesine. En çok menekşeleri sevdim. En çok fırında patates pişirdim çayın yanına ve en çok yanında turşu çıkardım hem de lahanadan.
Kocam işine gitti, geldi, kumandayı istedi, "Yemekte ne var?" dedi, çorabını bulamadı attığı kanepenin altından, yenisini emretti. Maçını izledi, annesini özledi, sonra da kitaplarına daldı gitti.
Yıllar geçti menekşe kokusu, fırında patates ve kızımla. Ancak kocam benimle değildi. Sofrada vardı, salonda vardı, odada vardı ancak bende yoktu, olamadı. Artık bende olamayan bu adamdan, -ruhumun zaten çoktan koptuğu bu adamdan- soyadımı koparıp çıkarmanın vakti, bedenimi hapsolduğu o yanlış karardan döndürmenin vakti geldi.
Başımı son kez gökyüzüne çevirdim. Cesareti tazelemek istercesine kararsız mıydım? Hayır, bu sefer değil!
Hava KANTAR YILDIRIM
Comentários